สนามเด็กเล่น     เป็นทำเลที่ตั้งที่ออกแบบเพราะเด็กสามารถเล่น ณ ที่แห่งนี้ได้เป็นพิเศษ โดยอาจจะเป็นในที่พักอาศัยก็ได้ แต่โดยปกติแล้วมักจะอยู่ที่กลางแดด

สนามเด็กเล่นสมัยใหม่มักมีวัสดุอุปกรณ์เหตุด้วยผ่อนคลาย เช่น กระดานหก, ม้าเวียน, ชิงช้า, สไลด์, จังเกิ้ลยิม, บาร์โหนเด็กเล่น, กระบะทราย, สปริงไรเดอร์, มังกี้บาร์, บันไดหนือศีรษะ, แหวนราวเพราะออกกำลังกาย, ห้องเด็กเล่น และเขาวงกต เครื่องเล่นจำนวนมากช่วยให้เด็กความเจริญประสานงานทางกายภาพ, ความแข็งแรง และความยืดหยุ่น รวมทั้งให้การพักผ่อนหย่อนใจและความสนุกสนาน เช่นเดียวกับสนามเด็กเล่นสมัยใหม่ที่มีแบบการเล่นซึ่งเชื่อมโยงหลายวัสดุอุปกรณ์ที่ตรงกันข้าม

ปีหนึ่งๆจะพบว่า เด็กได้รับอุบัติเหตุจากสนามเด็กเล่นมากกว่าอุบัติเหตุที่เกิดจากการขี่จักรยานเสียอีก โดยพบว่าเด็กได้รับคว่ำจากสนามเด็กเล่นร้อยละ 36 ได้รับเทกระจาดจากจักรยานร้อยละ 19 และได้รับอุบัติเหติจากจราจรร้อยละ 11 ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับพลิกคว่ำมีอย่างนี้

ตำแหน่งที่ได้รับอุบัติเหตุเรียงจากมากไปหาน้อยคือ แขนขา มือ นิ้วมือ นิ้วเท้า ศีรษะ คอ หน้าอก ท้อง  โดยมากเป็นกระดูกหักและข้อเคลื่อน  อายุที่พบบ่อยคือ 5-9 ปี   เวลาที่เกิดคือกลางวัน

วัสดุที่พบว่าเกิดอุบัติเหตุได้บ่อยคือ บาร์ห้อยโหนโดยที่ผู้คุ้มครองก็อยู่ที่เกิดเหตุและมักจะคิดว่าสนามเด็กเล่นนั้นปลอดภัยและอยู่ห่างจากเด็กมากเกินไป วัตถุปัจจัยที่สำคัญที่ทำให้เกิดคว่ำคือ

1.ส่วนสูงของวัสดุหากพบว่าสูงกว่า 1.5 เมตรจะเกิดอุบัติที่บ้าคลั่งได้

2.พื้น หากพื้นเป็นของแข็งจะเกิดพลิกคว่ำที่ฉกาจฉกรรจ์ พื้นควรจะปูด้วยฟาง หินกรวด ทราย หนา 12 นิ้วเพราะว่าวัตถุที่สูงกว่า 8 ฟุต